Do szkoły wrócili uczniowie, a nasz szkolny ogródek do życia ;)

Roślinami opiekują się uczniowie klas biologicznych –IB, IIAD,IIEG oraz IIF

Melisa

To wieloletnia roślina zielna uprawiana na całym świecie. Świeże liście mają cytrynowy smak oraz zapach, który tracą po zasuszeniu. Znamy ją głównie z jej właściwości uspokajających. Stosowana jest w leczeniu bezsenności, depresji oraz nerwicy. Melisę spożywa się zazwyczaj w formie naparu, ale można dodawać ją również do sałatek oraz alkoholu.

To roślina bardzo miododajna, z czym związana jest jej nazwa (łac. mel – miód, gr. melitta – pszczoła).

Polsce istnieje ludowa tradycja nakazująca natrzeć nowy ul liśćmi melisy aby pszczoły szybko się w nim zagnieździły. Melisa to imię jednej z nimf, która według jednej wersji mitu została przemieniona przez Zeusa w pszczołę, a po jej śmieci z jej ciała wyrosła roślina wabiąca wszelkie owady. Druga wersja mówi, że nauczyła ona ludzi zbierać miód, a żeby nadać mu aromatu sadziła wokół ziele o cytrynowej woni – melissophyllon ­‑ miodowy liść. Przez Greków była nazywana radością dla serca, a Paracelsus nazwał ją nawet 'eliksirem życia'.

Mięta

Wieloletnia roślina zielna, która występuje głównie w Europie, Azji i Afryce, jednak jej gatunki i mieszańce zostały rozpowszechnione po całym świecie. Kojarzona jest z jej charakterystycznym zapachem, który, co ciekawe, nie zawsze jest miętowy.

Wykorzystywana jest w ziołolecznictwie oraz pozyskuje się z niej olejek miętowy, mentol, który używany jest w przemyśle perfumeryjnym, farmaceutycznym, spożywczym oraz tytoniowym. Spożywana jest w formie naparu lub jako przyprawa w daniach.

Nazwa „mięta” pochodzi od greckiego imienia nimfy Menthe, która żyła w Podziemiu jako kochanka Hadesa. Ten zamienił ją w roślinę – miętę – żeby uchronić ją przed zazdrością jego żony – Persefony.

Rozmaryn

Gatunek krzewu, który dziko występuje w rejonie Morza Śródziemnego, a uprawiany jest w wielu krajach świata. To roślina wiecznie zielona z niebieskimi lub różowymi kwiatami, która osiąga wysokość do 2 metrów. Jest miododajna i owadopylna.

Jest rośliną uprawną, znaną już w starożytności. Produkuje się z niej różne olejki o właściwościach leczniczych. Używana jest również jako przyprawa do mięs i sosów. Kwiaty można dodawać do sałatek, a łodygi wykorzystać jako aromatyczne szpikulce do szaszłyków.

 W kulturze chrześcijańskiej rozmaryn oznacza czystość i dziewictwo. Nazywano go „świeżym powiewem morza” i uważany był za symbol miłości. Kiedyś wierzono, że wrzucony do sali sądowej chroni przed „gorączką więzienną”, czyli tyfusem. Gałązka rozmarynu wrzucona w ogień odstrasza owady. Nazwa pochodzi z łaciny i dosłownie oznacza rosę morską.

 Lawenda

Pola fioletowych kwiatów lawendy są symbolem Prowansji. Lawenda pochodzi z południowej Francji. Jej starofrancuska nazwa, wywodząca się od łacińskiego lavare, czyli „myć” odnosiła się do pierwotnego zastosowania lawendy przy produkcji naparu z kwiatów do kąpieli solnych, kremu, olejków do masażu. Powszechnie używana w aromaterapii i jako środek odstraszający mole, lawenda nie cieszyła się łaskami kucharzy. Dopiero w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku fioletowe kwiaty stały się elementem mieszanki ziół prowansalskich, którą wykorzystuje się jako przyprawę do mięs.

W Polsce możemy spotkać lawendowe pola, nad którymi latają roje pszczół, które podobnie jak w Prowansji zbierają nektar na miód lawendowy, ceniony przez znawców za swój aromat i barwę

Tymianek

Zapach tymianku jest przyjemny i pobudzający. Gdy Grecy mówią, że ktoś pachnie tymiankiem, opisują w ten sposób osobę elegancką i modną. Nazwa tymianku pochodzi od greckiego słowa thymon oznaczającego siłę, męskość i wiąże się z pobudzającym działaniem rośliny . Dla starożytnych Greków stanowił głównie środek pobudzający, był symbolem działania i młodości. Thymos w grece oznacza również dym, a płonącymi krzaczkami tymianku okadzano domostwa, odstraszając w ten sposób jadowite gady. Współcześnie tymianek używany jest jako przyprawa do wielu mięs zwłaszcza do królika. Napar z tymianku ma silne właściwości antyseptyczne i wykrztuśne.

Oregano

Oregano zwane jest także lebiodką lub dzikim majerankiem. Jest to bylina występująca w Europie i Azji Zachodniej. Od czasów starożytnej Grecji znana jest legenda i nazwa tego przyprawowego zioła, która wywodzi się od słów oros – góra i ganos – ozdoba, co oznacza ozdobę góry. Przepięknie pokrywająca wzgórza i rozsiewająca zapach roślina potwierdza jedynie trafne znaczenie tej nazwy. Słodka woń lebiodki wywoływała niegdyś taką sławę, że została uznana za symbol szczęścia przez Afrodytę. Lebiodką wieńczono też nowożeńców. Grecy cenili jej zapach szczególnie po kąpieli, kiedy używano jej jako olejku aromatycznego do masażu czoła i głowy. Przed Grekami natomiast roślinę tę znali i cenili starożytni Egipcjanie, doceniając jej właściwości. W wiekach średnich damy wykorzystywały ją do kompozycji florystycznych, słodko pachnących torebek i aromatycznej wody do mycia. Liśćmi pocierano ciężkie dębowe meble i podłogi dla pokrycia ich pachnącą politurą.

Oregano suszone jest idealną przyprawą do warzyw, serów, ryb i owoców morza. Z powodzeniem dodaje się ją do potraw mięsnych, sosów i zawiesistych zup. Oregano należy do podstawowych przypraw cieszących się powszechnym uznaniem kuchni: włoskiej, hiszpańskiej i meksykańskiej. Bez dodatku wyrazistego smaku oregano nie można sobie wyobrazić pysznego spaghetti lub pizzy.